Kâfiri küfründen ne Tanrı’ya inanıyor oluşu, ne de bir Tanrı’ya ibadeti yüceltişi arındırır. Biz insanların küfürden arınmaları hadisesine emanete hıyanet edip etmeyişleri zaviyesinden bakarız. Bu hakikatin üzerine Resul-i Ekrem’in irtihaliyle bir gölge düşmüş, Hulefa-i Raşidin dönemi müminlerin bu gölgeyi yok etme çırpınışlarıyla geçmiş ve nihayet çok çeşitli sebebe binaen Müslümanlaşmış insan yığınlarına “dünyaya uyma” hali galip gelmiştir. Allah katındaki dinin imtiyazı ahiret yurdunu tercih eden kaç kişi kaldıysa onların eline bırakıldı. XII. Hıristiyan asrından bu yana Müslüman kılığına girmiş “bir kısım” kâfir biz Müslümanlar arasında ve bilhassa üstünde bir yer kazanmak, bu yerini teminata bağlamak kastıyla bizlerden ne kadar dünyevî ukala taifesi varsa onları bu hükme ters bir istikamette şartlandırmıştır. Nifak budur. Münafıklar itibarı, itibarın getirisini seçmiş ve gözlerini bizleri onların fikir âlemlerinden akıl devşirecek hale düşüren bir mevkie dikmiştir. Zaaftan kurtulamadığımız bilinse bile her çeşidinden aklileştirmelere ölüp bayılıyoruz. Mescid-i Dırar’ı yıkarak geçtiğimiz Türk oluş safhasından Türklüğü hafife aldığımız Batılılaşma safhasına kadar bize rasyonel görünen lâfızların ne cazibesine, ne de iğvasına itiraz edebildik. Sırasıyla Yahudiler, Ortodokslar, Katolikler, Theistler, Deistler Tanrı inancını aklileştiren delilleri vasıtasıyla bizimle yakınlık, hısımlık kurdukları iddialarından kazançlı çıktı. Bu suretle çağdan çağa Müslüman vasfımızın ne kadarını askıya aldığımız bütün dikkatlerden uzaklaştırıldı.
Bir Tanrı’nın mevcut olduğuna dair varlıkbilimsel delil ve kanıt o Tanrı’nın vasıfları esas alınarak getirilir. Denilir ki, her şeye gücü yeten, her şeyi görüp bilip işiten bir varlığın mevcudiyetinin kabulü o varlığın Tanrı bilinmesi mecburiyetine kayıtlar bizi. Evrenbilimsel delil ve kanıt ise sebepsiz sonuç olmayacağı kaziyesini esas alır. Bir Tanrı’nın mevcut olup olmadığına dair istifhamdan kurtulmak algıladığımız her şeyin ortaya kim tarafından çıkarıldığı sualine evrenin mimarının Tanrı olduğu cevabı verilince mümkün olur. Bir çok başka ispat hadisesinin (meselâ argument from the design) yanı sıra bütün bunlar Allah’ı kendilerinden uzaklaştırabildikleri nispette sükûnete erişebilen kafaların meşgul olduğu şeylerdir. Oysa her kim Müslüman olduysa anlayış alanını, kavrayış seviyesini kendini Yaratan’ın kendine şahdamarından daha yakın olduğunu öğrenecek kadar genişletmiş ve yükseltmiştir. İslâm vahdet dinidir: Din, ilm, cihat, rızk ve bunlarla müspet münasebeti inkâr edilemeyen daha niceleri tam, noksansız bütündür, birbirinden ayrılmaz.
Müslümanlığımızın ne kadarını askıya aldığımız hususundaki şuuru bize daha başında yani Abbasi saltanatı süresince iade eden Türklük olmuştu, bundan sonra aynı şuura talip olacaksak Türklükten başka tutamağımız yok. Yahudilerin ve Hıristiyanların yanı sıra Müslümanların da “semavî” değerlendirme dâhilinde olduğu sapmasına, sapıklığına Türkler karşı koydu. Kendini sapma, şaşma, sapıtma belâsından uzak tutana Türk dendi. Türk olarak anılmaktan gocunmayanlar bir kavimmiş gibi hareket etti. Allah Türklerde parlayan hidayetin ecrini modern çağın ilk milleti, en büyük millet, Türk milleti olma nusretiyle karşıladı.
Lâfzıyla ve ruhuyla Türk milletine cephe alan her kim idiyse ve bundan böyle kim olursa onun emanete ihanet edenler arasındaki yeri bellidir. Allah her çağda ve dünyanın her yerinde yaşamış ve yaşayan her ferde hainlerden biri olmama imkân ve fırsatı tanımıştır. Emanetin ne olduğunu merak etmeyen ihanetin neye taalluk ettiği ilminin cahilidir. İlmin istirahati ahirette arayan istikametini rehber edinenlerle zevkin dünya hayatını dolduruşuna kurtuluş anlamı verenler arasındaki mübarezeyi müşahede etmek iman gereğidir. İman bizi düello sahasına davet ediyor. Belki şimdilik mümini meşgul eden böyle bir sahanın tahrip edilmesi yüzünden ortaya çıkan olaylardır. Türklüğün iman çekirdeği olduğu gün ışığına enkaz kaldırılınca, enkaz kaldırıldıkça çıkar.
İsmet Özel, 20 Eylül 2014
İkaz: Her hakkı mahfuzdur. Bu sebeple yazının bütün olarak bu sayfadan başka bir yerde neşredilmesi yasaktır. Ancak kaynak gösterilmesi (İstiklâl Marşı Derneği internet portalinde yer aldığının ifade edilmesi) ve bu sayfaya doğrudan aktif bağlantı verilmesi şartıyla yazının kısa bir bölümü iktibas edilebilir. Eser sahibinin tayin ettiği usule bağlı kalmak suretiyle bu yazının her türlü neşri, 5846 sayılı Kanun hükümlerine tabidir.
TÜRK DEĞİLİM DEMEK SUÇ MU, GÜNAH MI, CÜRÜM MÜ, KABAHAT Mİ?(III)
Türk değilim demenin suç mu, günah mı, cürüm mü, kabahat mi olduğunu anlamağa çalışırken Türküm demenin de bir marifet olmadığına akıl erdirmek gerek. Ne dersek diyelim özümüzü sözümüze katmağa lâyık olmamız gerekiyor. Bu meyanda elbet Türklüğe liyakat mümkündür. Bu da ancak insanın kendindeki aceleci, cimri, nankör hususiyetleri fark edip ıslah olma istikametinde yön tutuşuyla mümkündür. Tarihin bir çağında bu yön tutma saikiyle Türk olunduğunu anlamak dünyaya zebun olmaktan kurtuluşa, eşyayı süslü ve parlak görmekten vazgeçmeğe methaldir.
Öteden Beriden Nifak
Geniş bir sahaya kavuşmak için dar bir kapıdan geçmek gerekiyor idiyse, Allah’a binlerce şükürler olsun ki, biz o dar kapıdan geçtik. Kimler geçti? Biz kimleriz? Şu anda sayımız kaç kişiyi bulmuştur? Ne kadar heveslendik ve giderek heyecanlandıysak da, bu soruların açık ve seçik cevabını henüz ele geçiremedik. Ne kadar gayret ettiysek de, otu itin önünden çekip, atın önüne getiremedik. Çünkü hâla bazı itler otla ve samanla, kullanılmış plastik torbalarla karınlarını tıka basa doyurmanın kendilerini gürbüzleştireceği hülyasındadırlar, bazı atlar dişlerinin arasında tuttukları, dumanı üstünde külbastı sebebiyle sinirlenerek hâlâ kişnemektedir. Bu vaziyete duçar oluşumuzun birçok sebebi var. Sebeplerin ilki, İstiklâl Marşı Derneği’nin daha hukuki bir varlık kazanmadan bir provokasyona maruz bırakılışıdır. Dernek kuruluşu istikametinde, ilk adım atılırken, bu yeni oluşuma saklı tutulması gereken bir maksat musallat edilmek istendi. Sebebin de sebebi var: Türkiye’de veya modernliğin hüküm ferma olduğu dünyanın herhangi bir yerinde, içinde yaşadığınız toplumun (daha doğru bir ifade “topluluğun” olsa gerek) tamamını ilgilendiren bir işe el atmışsanız, eliniz, o toplumda dönen dolaplardan biriyle senkronu yakalayamadığı takdirde yanar.
GELE GELE GELDİK BİR KARA TAŞA
O zaman vecd ile bin secde eder varsa taşım
İçinden geçirildiğimiz karantinalı günlerin kırkı çıktığına göre üzerine konuşabilir, gücümüz yettiğince adını koyabiliriz. Kâfirlerin cenneti, Mü’minlerin zindanı bu dünyada cereyan eden katakulli, düzenbazlık, dolandırıcılık ve yalanların aslını öğrenmek bunların hiçbir etki uyandırmayacağı zamanlara kalır.
AKP Kapanamaz, İstiklâl Harbi'nin Mağlupları AKP'yi Kapattırmaz
Savaş alanı ve barış masası. Bu ikisinin şartlarının birbirine uymadığını herkes bilir. Dikkat gerektiren durum odur ki, biz Türkler barış masasında İstiklâl Harbi kazanmış bir millet değiliz. Bilakis, Batum’u ve Batı Trakya’yı barış masasında kaybetmiş bir milletiz. Biz o milletiz, kalbinden İstiklâl Harbi’ni kazanan orduyu doğuran, o orduya ithaf edilen İstiklâl Marşı’nı, kalbinden doğuran millet biziz. Türkiye’de bir ikinci millet yok.
Türk Olmak İçin
Şu İstiklâl Marşı Derneği ortaya hiç çıkmamış olsa olmaz mıydı? Başka iş mi kalmadı uğraşılacak? Sualleri biraz daha özele indirgeyelim: Hayatımı verdim; şiirimi aldım diyen biri, şiir dışında kalan diğer yazış yollarından hiç birine uğramasa olmaz mıydı? Eğer şiir dışında kalan yazış yolları derken sadece hikâye, roman, tiyatro gibi sanat uğraşılarına zemin hazırlayanları kast ediyorsak, olurdu; ama şiir dışında kalan yazış yollarının içine fikir beyanına, tercihlerdeki sarahate imkân veren yazılar da giriyorsa; olmazdı. Bir şairin yazmadığı hikâye, roman, tiyatro sebebiyle kayba uğradığı söylenemez. Nedir yazmadıkları sebebiyle bir şairin iflâsa sürüklenmesinin aslı? Şiirdeki “ipham” kalbin kuvvetine işaret etmiyorsa ortada şiir değil kof söz vardır. Şiir dışında neler şairi meşgul ettiyse onlar bize, o mısralı yazanın kalp atışlarındaki sahicilik bakımından bir fikir verir. İşte bu gerekçelerle, sarih tercihleri olmadığı, hiçbir fikir beyan etmedikleri halde yazdıklarına şiir adı verilmesini isteyenleri ve onların isteklerini haklı bulanları iflah olmaz kalpazanlar saymamız gerekiyor. Saymasak olmaz mı? Kalpazanlar arasında kendimize keyif çatacak bir yer açmak istiyorsak saymayalım.
ABD KEMALİST TÜRKİYE’YE HİÇBİR ŞANS TANIMADI
En şık beyan ediliş biçimiyle “La Turquie Kemaliste” bir ham hayal mahsulüdür. Bil fiil olmasa bile bil kuvve vardır deme densizliğine bile yer yok. Türklükle alakası olsun olmasın kendini zaman içinde “Kemalist” diye tanıtan fertlere rastlanmış olduğu inkâr edilemese de; ne Mustafa Kemal hayatta iken, ne de ölümünden sonra bu yaftaya sahip çıkan bir zümre tebellür etmiş ve ne de böyle bir fikriyatın mevcut olduğunu tevsik ettiğine kanaat getirebileceğimiz metinler doğmuştur. 12 Eylül 1980 müdahalesi akabinde doğmuş olan Kemalizm’in itibar kazanma ihtimali idi ve bu ihtimal 10 Ağustos 2014 seçimiyle ABD tarafından yok edildi.
Okur-yazar Olmamız İtikâdi Bir Meseledir
İstiklâl Marşı Derneği olarak, kendi lisanımızda okur-yazar olmayı asli meselelerimizden kabul ediyoruz. Kendi lisanımızda okur-yazar olmamız bizim için neden asli bir meseledir? Evvela bu hususun sarahate kavuşması lazım gelir.
İstiklâl Marşı Derneği’nin her bir azasının -üye değil aza olabilirsek vücut bulabiliriz ancak- kendi lisanımızda okur-yazar olma cuhudunun neye tealluk ettiğini bilme zarureti vardır. Yazımızı geri alma gayretimiz kültürel bir ilgi değil bizatihi itikadımızın bir gereğidir.
Türkiye'nin Önü Manialarla Doldurulmuştur
Doğumumuzu “dünyaya gelmek” mastarıyla dile getirmemize imkân sağlayan bir lisan Türk Milleti’ne ihsan edildi. Böylelikle dünyaya başka bir yerden gönderilmiş olduğumuzu dile getirebiliyoruz. “Dile getirmek” mastarıyla tekellüm edişimiz ise bizde evvelen doğmuş / dünyaya gelmiş olan bir meramın kelâma kavuşmasına işaret ediyor. Hidayet Rehberi Kur’ân-ı Kerim menşeli bir lisan olarak Türkçe, sadece bedenimizin değil, amellerimizin de yaratılmış olduğunu bize hatırlatıyor.
İstiklâl Marşı Derneği üyeleri olarak bir sebebe istinaden dünyaya “gönderilmiş” olduğumuzu biliyor, o sebebin “dile getirilmesi” vesilelerini de birer hediye olarak görüyoruz. Genel Başkanımız İsmet Özel ile, dünyanın ahvalinden ayrı düşünemediğimiz Türkiye’nin ahvalini ve kendi halimizi konuşmayı hediyeleşmek kadar değerli görüyoruz. Mülaki oluyoruz.
12.11.2011 tarihinde İstanbul Şubemizde, üyelerimizin huzurunda gerçekleştirilen ilk mülakatımızı aşağıdaki satırlarda okuyabilirsiniz.
