Dile getirdiğim şeyin yersiz bir uyarı olduğunu biliyorum. Bir şeyler yapa yapa ve bilhassa yersiz şeyler yapa yapa bugüne geldim. Bir şeyin yersizliğine kolayca hükmediyorum. Can çekişen bir insanı hastaneye yetiştirmekten vazgeçmek tamamen yersiz bir davranıştır. Yerli bir harekette bulunmak ümidi artırır mı? Bundan pek emin değilim. Anlaşılmayan şey ümidimizi neye bağladığımızdır. Yine de insanlar yerli hareketlerde bulunmasalar gündelik hayatı devam ettirmemize imkân yoktur. Yaşadığım ülkede ümit kapısının henüz kapanmadığı işaretini ararsak yerli olanda buluruz onu. Çoğu kimse kendini dünyanın yerlisi sanır. Bununla övünür de. Bu sanış bütün yabancıları (en azından seferberliğe kadar) canavar gibi görmeğe varır. Dünyada yabancı olarak yaşamaktan rahatsızdırlar. Kendilerini yerlileştirmenin yolunu ararlar. Nasıl bulurlar bunu? Kendi ehlileşmiş yerlerine güvenip hücum ettiklerini yabancılaştırarak. Her Robinson kendine bir Cuma bulacaktır. ... Yazının devamı