Türkler tarifsiz kederleri itibariyle dünyada yalnızdır. Önce homogen birlikten mahrum olmanın kederi vardır. Ne tarihte, ne de şimdiki halde işaret edilebilecek “tipik bir Türk” söz konusudur. Çok kişinin ağzından “Türkiye idaresi Türklere bırakılamayacak kadar önemli bir ülkedir” cümlesini işittim. Eğer kendi ülkemiz olarak bildiğimiz toprak parçasının idaresi bize, biz Türklere bırakılmıyorsa bu işi kim yapıyor?
İstiklâl Marşımız "o zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım" diyor. Mehmet Akif sahip olduğu endişeler dolayısıyla "varsa" kelimesini bir ihtiraz kaydı olarak düşmüş.
Gün battı mı gün biter. İslâm saatinin aslı budur. Biz Müslümanlar bize günü temin eden şeye değil, güne eşlik eden şeye gün-eş deriz.
Hıristiyan takvimine göre 1942 yılında bağımsız kelimesi müstakil kelimesi yerine teklif edilince Refik Halid...
Dün akşam torunum Mahir akşam gazetesi bulmuş, getirdi; (İşte, dedi, Nurullah’la Mehmed Akif’i bir arada takdim ediyorum.) Oh, sevdiğim iki munis! Biri münakkit, öbürü şair.
İhtiyar gönlümün hoşlandığı o iki ruh ile, demek bu akşam da gıdamı buldum.
Erbain, Türk Yazısıyla ve cep boy ebadında neşrolundu.
"İstiklâl Harbi Bitmedi" serlevhalı seminerimiz 18 Rebiülahir 1444 Pazar günü İstanbul'da yapıldı.
Şimdi diyoruz ki dünyada mali hegemonya olarak işleyen bir sistem var. Bu sistem bütün insanları kendi emrinde çalıştırıyor. Buna tâbi olmamak için bir yol tutturmamız gerekiyor.
