Vatan toprakları Akif için şüheda kaynağı idi
…
-Efendiler, dedi, size bugün “Seyfi Baba”yı okuyacağım!..
Sınıfta, edebiyat meraklısı geçinen arkadaşlar, birbirimize bakıştık:
Bu Seyfi Baba da kim oluyordu?...
Fakat hocamız; devam ettikçe, alâkamız arttı:
Geçen akşam, eve geldim, dediler “Seyfi Baba
Hastalanmış, yatıyormuş.” Nesi varmış acaba?
Kimbilir, komşu haber verdi geçerken bu sabah,
Keşke ben evde olaydım, esef ettim vah vah…
Bir fener yok mu verin! Nerede sopam, kız, çabuk ol
Gecikirsem kalırım beklemeyin.. Zira yol…
Hem uzun, hem de bataktır, daha âlâ kalınız.
Teyzemiz geldi bu akşam değiliz biz yalnız…”
İtiraf edeyim ki o günkü zevk telâkkimiz; “Seyfi Baba”ya karşı hayranlık duymamıza mânidi! Hiç, konuşma dilile, hikâye gibi şiir yazılır mıydı?.. Bu, adeta “bizim türkçe” idi. Bizim türkçe! tumturaklı kelimelerle edilebilen, yahud ifade edilemeyen ağdalı şeylere o kadar alışmıştık ki, “Seyfi Baba”nın samimî hüznünü birden kavrayamamıştık. Fakat gitgide; “Safahat”ı, sarı defterden safha safha takib ettikçe, kulaklarımız bu yeni ahenge alışmağa başladı.
Safahat şairine, yazdığı “manzumeler” için şair payesini tevcih etmekte kıskanc davrananları, onun muvaffak eserlerinden mısralar okuyarak ilzam etmeğe, “Mehmed Akif”in yüksek bir şair olduğunu, her vesile ve münasebet düşürdükçe önümüze telkine çalışıyorduk.
Hadiseler, bizim gibi düşünenlere hak verecek bir seyirde yürüdü. Nice şöhretlerin üzerinden merhametsiz bir silindir gibi geçen seneler Mehmed Akifin; gıdasını vatan ıstırabından alan şöhretini -bilâkis hergün bir yeni zafer ilâve ederek- katmerleştiriyordu! “Safahat” şairi, günün birinde “İstiklâl marşı”nın da mübdii oldu.
Mehmed Akif, bu abideleşen mısralarile şunu ispat etti ki: “Bir şaire müntehayı maksad, bir şişe şarab ve bir semenhad” değildir.
Safahat şairi, şaraba değil, hatta şehid analarının gözyaşına batırarak da, maksadın müntehasına erişmek kabil olduğu fikrinde idi!
“Mehmed Akif” de mukaddes vatanseverlik hastalığının ilk tezahürü, Balkan Harbinde başlar.
“Rumeli”nin elden çıkmasile neticelenen o büyük bozgun, “Mehmed Akif”in imanından maada, herşeyini sarsmıştı.
Bütün varlığını kaybeden şair, ellerini mekânı ve semti olmayan maneviyete doğru açarak, en acı sesile haykırıyordu:
“Vatansız, hanümansız bir garibim mülteca yok mu?
Bütün yokluk mu her yer, bari bir “yok!” der sada yok mu?”
Umumî Harb, Mehmed Akifin hassas sinirleri üzerinde ikinci büyük fırtınayı kopardı. Mehmedcik, Çanakkalede döğüşürken, Mehmed Akif de, kendi köşesinde, durmadan, gözyaşı döküyordu:
“Yaralanmış temiz alnından, uzanmış yatıyor
Bir hilâl uğruna Yarab ne güneşler batıyor!”
Onda sevgi namına ne varsa, vatan anaya aiddi. Hiçbir ferdî neş’e, “Mehmed Akif”in dudaklarında, tebessüm uyandırmağa kâfi değildi.
Vatan toprakları, İstiklâl marşı şairi için, şüheda fışkıran bir kaynaktı:
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda…
Mısırda zalim bir hastalığın pençesi altında kavrulurken vatan gene bir avuç toprak kıyafetine bürünerek, karşısına çıkmıştı. Kimseye şahsî hiçbir işi için müracaat etmiyen Akif, artık aciz içindeydi:
Bana çok görme İlâhî bir avuç toprağını…
Diye Tanrısına yalvarıyordu.
Vatan, ondan bir avuç toprağını esirgemedi. Mehmed Akif, ebedî uykusunu müsterih uyuyabilir. Ve hele, hiçbir vesile ile şu dört mısraı: gençliğin etrafını, bir gönül kâbesi gibi tavaf ettiği mezarında bir daha tekrar edemez:
“Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince
Günler, şu heyulâyı da ergeç silecektir!
Rahmetle anılmak, ebediyet budur amma.
Sessiz yaşadım, kim.. Beni nereden bilecektir?”
Salâhaddin Güngör, Cumhuriyet, 29 Aralık 1938, s. 2
Evet Mehmet Âkif tam bir müslümandı, İslâm şairiydi. "Tam müslüman" demek münevver müslüman demektir. Bunun için de Âkif hiçbir zaman ham sofu, mutaassıp softa olmadı
Akif öldükten sonra onun ufülüne ağlıyan gözlerde yine Akifin pürüzsüz samimiyeti okundu. Akifteki mütevazı, gösterişsiz samimiyet, onun programsız kalkan cenazesinde yine aynen fakat bütün haşmetile tecelli etti. Ardında bıraktığı iz; bir damlacık gözyaşından ve nihayet sönüp tükenen bir enin nefesinden ibaret kalmadı. Sütunlarla matem, sayfalarla medhü sena avazeleri yükseldi ve hâlâ yükseliyor.
Cümhuriyet marşı söylenirken kalkmadığından
Çomu zade ile Fırka reisi arasında çıkan münakaşanın sonu
Yukarıdaki klişeye lütfen dikkat ediniz: Bugün benzerleri yurdun her köşesinde sıralanan bir gecekondu hüviyeti içindeki mütevazi yapı...
Mısır’a gidişini ne mânâsız şeylere verdiler. Şapkadan ürktüğünü söylediler...
... İslâmcıların milliyetçiliğe bakışlarında son gelinen nokta İsmet Özel’in (d. 1944) 1980’lerin ikinci yarısından itibaren geliştirdiği ve son yıllarda tartışmalara yol açan Türklük vurgusudur.
İstiklâl Marşı’mız Büyük Millet Meclisi’nin 1 Mart 1337 tarihli celsesinde görüşülmüş, 12 Mart 1337 tarihli celsesinde ise resmen kabul edilmiştir.