Son merasim günlerinden birinde bayrak çekiliyor, muzika istiklal marşını çalıyordu. Bu marş ve bayrak çekiş karşısında yapılacak şey malûmdur:

Şapkayı çıkarmak, ihtiramkâr vaziyet almak ve durmak!

Her millet kendi bayrağına ve millî marşına karşı derin ve kıskanç bir sevgi, bir ihtiram gösterir. Millî marş söylenirken dilsizler bile heyecana gelir. Fakat bizde hâlâ bu vazifeyi kafasına sokamamış, idraki bodur öyle bedbahtlar var ki!

Geçen gün bu merasimde onlara bakıyordum:

Boyunlarında kravat var. Oldukça iyi giyinmişler..

İstiklâl marşı çalınmağa başladı. Aldırış etmediler. Hatırıma gelen yegâne teselli şu oldu:

İstiklâl marşını bilmiyor zavallılar !

Fakat bu teselli çok zaifti, geldi geçti. Çünkü bir Türk vatandaşının istiklal marşını bilmemesi kadar hazin bir şey olamazdı. Şu ve bu sokak şarkısının avaz avaz yükseldiği şehirlerde istiklâl marşını öğrenmemiş olmak, elbette ki affedilemez.

Onlar, bayrak çekilirken de ayni gaflette kaldılar. Ellerini başlarına uzatıp şapkalarına dokunmadılar bile1

Yüzüm kıp-kırmızı olmuştu. Bayrağa selâmı da bilmiyorlardı. Bunu bilmemek ise elbette bir mana ifade ederdi.

Vatandaşlığın amentüsünü ezberlemiyenler, millî heyecanın tadını da alamazlar.

Tekrar ediyorum.

İstiklâl marşını güftesi ile, bestesi ile bilmeliyiz.

Bayrak çekilirken şapkalar çıkarılmalıdır. ve bunları bilmemek ayıptır!

Ulusal Birlik, 04.09.1936, s. 1